Wie trekt er aan het kortste eind?

Mijn fantasie laat me eens een keer niet in de steek. Ik knip met mijn vingers en opeens zijn we ruim een week verder in de tijd. Het is de eerste keer in lange tijd dat ik op een terras zit en de mensen aan het tafeltje naast me kan afluisteren. Door de anderhalve meter terrasopstelling en de rumoerige zitjes aan straten met voorbij beukende auto’s wordt het steeds lastiger een gesprek dat niet voor mij bedoeld is te volgen. Het terras is afgebakend met leuke bloembakken waardoor straatgeluid een beetje wordt geweerd. Het drietal dat naast me is komen zitten bestaat uit twee vrouwen en een man. Een echtpaar, want ze kwamen hand in hand aanlopen en ik denk een dochter, want anders zouden ze niet met z’n drieën mogen aanschuiven. Ze bestellen een cola, een ice-tea en een biertje.

“Het is mooi weer”, zegt de man. “Ja, heel mooi weer” zegt de vrouw van de man. “Het is mooier dan gisteren” zegt de dochter. Ik geniet stilzwijgend van dit boeiende familie gesprek. Wanneer de vriendelijke man uit de bediening de drankjes op tafel zet, vraagt de vrouw wat er precies in het gemengde bittergarnituur zit. De ober legt uit dat alle losse snacks die op de kaart staan in het gemengde portie bittergarnituur zitten. Van elke snack vier, twintig stuks in totaal. “Dus er zitten bitterballen in?” vraagt de man. De ober knikt. “En ook vlammetjes?”, vult de vrouw aan. Weer een knik. Het drietal noemt alle losse snacks stuk voor stuk op om te checken of ze in het gemengde bittergarnituur zitten. Bitterballen, mini-frikandellen, stukjes kip, vlammetjes en mini-loempia's.

Ze vergeten naar de kaasstengels te vragen. Tijdens het wachten op de bittergarnituur wordt er niet veel gesproken. Ik hoor de ijsblokjes in het ice-tea glas rinkelen iedere keer wanneer de vrouw een slok neemt. Als het bord arriveert geeft het drietal een gelijkgestemde “Aah, lekker”. In eerste instantie wordt er verontwaardigd gereageerd op de afwezigheid van de kaasstengels maar aangezien deze goudgele staafjes als extra snack op het bord liggen en niet in plaats van een eerder opgenoemd stuk gefrituurd genot besluit het drietal aan te vallen. Het is een tijd stil voordat de vrouw vraagt hoeveel bitterballen iedereen al heeft gehad. Omdat ze met z'n drieën zijn moeten ze nu beslissen wie de vierde mag nemen en wie zich moet schikken naar het vlammetje, de loempia, het kipstukje of de frikandel. De man legt uit dat, omdat ze met zijn drieën zijn, er twee snacks zullen overblijven. Dit betekent dat er één iemand een snack minder zal eten. Wanneer er twee snacks blijven liggen wordt het spannend. Wie van de drie trekt er aan het kortste eind. De man leunt achtrover. “Nemen jullie deze maar”, zegt hij. De vrouw pakt de mini-loempia, ze dubbel-dipt in de mayonaise en de chilisaus. De dochter telt nog een keer na hoe veel snacks iedereen heeft gehad. “Ja, het klopt” zegt ze en ze stopt de laatste bitterbal in haar mond.

Ik kijk ondertussen op mijn horloge. Het is half vijf in de middag en moet aan Mark Rutte denken. Zou hij nu echt niet weten dat er ook voor 18.00 uur wel eens bitterballen worden gegeten of zou dat iets zijn dat hij zich gewoon niet kan herinneren?