Wijsheid komt met de jaren

Als je jong bent vragen mensen je vaak wat je wilt worden, later als je groot bent. Ik wilde eigenlijk gewoon jong blijven. Oude mensen leken me saai en – hoewel ik dat woord nog niet kende – conservatief. Inmiddels ben ik ouder, maar voor mijn gevoel ook nog erg jong. Is het eigenlijk het lichaam dat veroudert, en de geest die (afhankelijk van hoe die zich ontwikkelt en de keuzes die gemaakt worden) wel of niet jong is? Ik denk van wel. Toch ben ik veranderd. Kind zijn, jong zijn, lijkt een droom. Nog een heel leven voor je, nog geen fouten waar je mee moeten leren leven, oneindig veel mogelijkheden. Je kunt nog alles worden, je zit nergens aan vast. En oud zijn, dat betekent zoiets als conservatief achter de geraniums zitten, de wereld achterdochtig bekijken en terugdenken aan de goede oude tijd waarin alles natuurlijk nog heel goed was geregeld en het leven nog kleur had. Een tijd waarin alles beter was. “Rot op”, zou ik zeggen. Vroeger was echt niet alles beter. Het was misschien anders, maar meer ook niet.

Ik kan me mijn eerste jaar op de middelbare school nog goed herinneren. Zo groen als gras en er was maar één ding dat ik graag wilde….. 18 zijn. Vraag me niet waarom ik dat wilde. Ik weet het nog steeds niet. Misschien omdat ik dan meer zou mogen? Nee, ik mocht alles van mijn ouders, dus dat kon het ook niet zijn. Het was wel een bijzondere tijd. Zoals veel Damdorpers werkte mijn vader bij de plaatselijke scheepswerf. Bij Van der Giessen- De Noord. Wat het het meest is bijgebleven is het einde van de werkdag. Alle werknemers stonden dan te wachten bij het hokje van de portier tot ze “los gelaten” werden. Als de poort open ging sprintten ze in peloton het Zuiderstek over. Sloegen linksaf de Dam op. Flitsten voorbij de klok die er in die tijd nog stond om als eersten het groene licht van het stoplicht op de Dam te passeren en zich over het dorp te verspreiden om zo snel mogelijk thuis te komen. Eigenlijk een soort van race tegen de klok. De echte, iets oudere, Alblasserdammers zullen zich dit dagelijkse ritueel ongetwijfeld herinneren. De scheepswerfindustrie is inmiddels al jaren verdwenen uit het Damdorp.

Excuses voor deze kleine afdwaling van het oorspronkelijke onderwerp van deze column. Ik had het over ouder worden en het feit dat vroeger echt niet alles beter was. Men zegt dat wijsheid met de jaren komt, dus misschien is dat wel de reden dat ik het inzie. Ik ben inmiddels twee jaar met vervroegd pensioen en dat geeft me in ieder geval veel tijd om te schrijven. Van de beslissing om te stoppen met werken heb ik geen moment spijt. Natuurlijk mis je bepaalde leuke kanten uit het werkende leven, maar ik zou het iedereen aanraden die de mogelijkheid heeft en die uiteraard de behoefte daartoe heeft. Vroeger dacht ik daar nooit aan. Werken tot aan je pensioengerechtigde leeftijd was en is normaal. Mijn vader kon stoppen met werken toen hij 57,5 jaar was en er 40 dienstjaren op had zitten. Hij heeft daar ook nooit spijt van gehad. In die tijd was dat nog normaal. Bij mij heeft het 2,5 jaar langer geduurd. Logisch natuurlijk, want wijsheid komt met de jaren. En…..18 ben ik inmiddels al lang geworden, maar dat zult u wel begrepen hebben.