Ze deed hem aan zijn moeder denken (De belevenissen van de oude vrouw deel 1)

Met één hand aan het stuur draaiend reed hij de straat in. Hij moest in de Mercuriusstraat zijn, op nummer 17. Nog een klein stukje en dan was hij er. Hij kon voor de deur parkeren. Nummer 17 maakte een verlaten indruk. Voor alle ramen waren de gordijnen gesloten, alsof de bewoner op vakantie was. Ook in de rest van de straat was geen teken van leven te bespeuren. Hij stapte uit en liep richting nummer 17. Het naambordje gaf aan dat daar mevrouw Van Dijk woonde. Hij was dus in ieder geval op het juiste adres. Hij belde aan. Krakend hoorde hij in het huis iemand de trap afkomen, de deur werd opengedaan door een oude vrouw. Grijs haar, een bril op haar spitse neus en gekleed in een lange donkerrode jas. Hij schatte haar toch wel boven de zeventig. Ze deed hem een beetje aan zijn moeder denken.

Ze keek hem zuchtend aan. “Daar bent u eindelijk, ze staan boven”, snauwde ze hem toe. Eerst begreep hij niet wat ze bedoelde, maar ze maakte hem al snel duidelijk dat hij haar koffers moest gaan halen die klaarblijkelijk nog boven stonden. Hij glimlachte begripvol, liep de trap op en haalde de koffers voor de oude vrouw naar beneden. Tenslotte was hij wel wat gewend in zijn langdurige loopbaan als taxi chauffeur. De koffers waren niet zo zwaar, voor hem althans niet. Met gemak plaatste hij ze in de kofferbak van zijn taxi. De oude vrouw stond te wachten tot hij de deur voor haar openhield zodat ze in kon stappen. Hij hielp haar, liep om de auto heen en stapte vervolgens zelf ook in.

“Naar het vliegveld”, liet ze hem luid en duidelijk weten. Dit vriendelijke verzoek kon hij natuurlijk niet negeren. Behendig reed hij zijn taxi de straat uit, op weg naar het vliegveld. Door het beeld van de oude vrouw naast hem gingen zijn gedachten weer terug naar vroeger. Naar de tijd dat zijn moeder nog leefde. Ze was net als deze vrouw. Kordaat, zelfstandig en reislustig. Hoe vaak had hij haar niet naar het vliegveld gebracht en weer opgehaald? In zijn jonge jaren, zijn vader heeft hij nooit gekend, gingen ze samen op reis. Bijna tien jaar is het al weer geleden dat ze kwam te overlijden. Een lang en gelukkig leven had ze gehad, hij miste haar wel. Toch vreemd dat zo’n ritje met een oude vrouw hem zo aan zijn moeder terug liet denken.

Hij was zo in gedachten verzonken geweest dat de rit naar het vliegveld zonder woorden voorbij was gegaan. Hij zette zijn taxi zo dicht mogelijk bij de ingang neer, hielp de oude vrouw met uitstappen, haalde haar koffers uit de achterbak en rekende met haar of. De vrouw gaf hem 25 euro, het ruime wisselgeld mocht hij houden. “Bedankt, ma”, zei hij, met een vertederende glimlach op zijn gezicht. De oude vrouw keek hem verbaasd aan, pakte haar koffers en liep weg.