Zo verschrikkelijk is het…...en toch gebeurt het!

Kwart over vier in de nacht. Eigenlijk geen tijd om een column te schrijven, maar ik werd wakker met een idee waarop ik al dagenlang aan het broeden was.

“Wat mij betreft gooien ze die bezoekregeling gewoon open. Als hij dan Corona krijgt. Nou.. jammer dan..” De vrouw die het zegt is niet de enige die dit roept. Haar hoogbejaarde vader is dement en zit opgesloten in het verzorgingstehuis. Haar ogen spuwen plotseling vuur. “Hij had al geen leven. Het enige wat ie nog had waren wij. En het ommetje dat we maakten om het tehuis. En nu ziet hij niemand meer”.

Haar vader was een buitenmens. Een man van de natuur. Een man van de dijk, een man van de polder. Altijd bezig ook. Totdat de hersenen niet meer deden wat ze moesten doen. Hij vergat. En vergat na verloop van tijd zoveel dat een gang naar het verzorgingstehuis onvermijdelijk was. Nu zit hij hele dagen in zijn kamer en wordt hij af en toe in zijn rolstoel naar de gezamenlijke kamer gereden. Om wat te eten, om wat te zitten tussen geestgelijken. ‘Mijn vader belt me elke dag en vraagt wanneer ik hem kom ophalen. Dit is geen leven, zegt ie dan heel boos’.

Ze is even stil. Ze staart voor zich uit in de tuin. Haar gedachten zijn bij hem. ‘Waarom zou ik hem niet gewoon bezoeken en als ie dan toch ziek wordt. Dan heeft ie tenminste nog iets gehad aan het eind…’ Haar spanning, verdriet en wanhoop is voelbaar. Ze denkt aan de mensen in het verzorgingstehuis die nog goed van geest zijn. Aan al die zorgmedewerkers die hun stinkende best doen om er nog iets van te maken. Ze zegt niks in de oorverdovende stilte.

Ik schrijf dit met haar gedachten in die van mij. Ik probeer me zo veel als mogelijk in haar gedachten te verplaatsen en bedenk me dat ze eigenlijk gelijk heeft. Het wordt voor mensen die hier mee te maken hebben steeds ondoenlijker. Mijn ouders leven niet meer, maar ik ben blij dat ik hier niet direct mee te maken heb. Blij dat ze dit in ieder geval bespaard is gebleven. Veel mensen zullen hier zo over denken. Zo lang de mensen in de verzorgingstehuizen nog goed van geest zijn, is het al moeilijk uit te leggen. Laat staan voor de mensen die dit niet meer zijn, zoals bij deze vrouw en haar vader. Het is zo verschrikkelijk, maar toch gebeurt het!

Inmiddels is het tien over vier…...toch nog maar even slapen